مستربچ آنتی UV

مستربچ‌ آنتی یووی (Anti-UV)

پلیمرها تحت شرایط آب و هوایی مختلف و خصوصاً تابش نور خورشید دچار تغییرات ظاهری یا کاربردی می‌­شوند. به‌طور معمول مواد پلیمری در مواجهه‌ طولانی مدت با نور UV (فرابنفش) خورشید، متحمل تغییر رنگ و خواص مکانیکی از جمله کاهش استحکام کششی و مقاومت در برابر ضربه، شکنندگی، ایجاد ترک و ورقه‌­ای شدن می‌شوند. به‌همین دلیل مقاومت این گونه مواد در برابر شرایط جوی و جلوگیری از تجزیه و تخریب به مسئله‌ای مهم تبدیل شده است. با توجه به این نکته که تجزیه و تخریب پلیمرهای در معرض نور فرابنفش، گاهاً خسارات سنگینی به‌همراه دارد، استفاده از مواد پلیمری مقاوم در برابر UV و استفاده از مستربچ آنتی یووی (Anti-UV) در پلاستیک‌ها ضروری است. از جمله مهم‌­ترین عوامل منجر به تخریب پلیمرها می‌­توان به تابش نور خورشید، دما، رطوبت و اثرات جوی دیگر مانند حضور آلاینده­‌ها اشاره کرد.

حفاظت از مواد پلیمری در مقابل پرتو فرابنفش و عوامل جوی معمولاً با افزودن جاذب‌های نور و ترکیب مواد پلیمری با افزودنی‌­ها صورت می گیرد. با افزایش شدت پرتو فرابنفش و تشدید شرایط جوی، تثبیتکننده‌ها باید بازده بیشتری داشته باشند.

مستربچ آنتی یووی (Anti-UV) که با نام‌های جاذب نور UV (فرابنفش) و یا پایدارکننده نور فرابنفش نیز شناخته می‌شود، یکی از پرکاربردترین افزودنی‌های پلیمری می‌باشد که در تولید محصولات تزریقی و اکستروژن پلی الفین‌ها از جمله PP و PE شامل فیلم‌های نازک، فیلم‌های معمولی و ضخیم، فیلم‌های کشاورزی، گونی، جامبو، شیت‌های پلیمری به‌ویژه کارتن پلاست، الیاف و لوله و اتصالات پلیمری استفاده می‌شود.
استفاده از مستربچ آنتی یووی (Anti-UV) همچنین باعث افزایش طول عمر قطعات پلاستیکی در محیط بیرونی، جلوگیری از زرد شدن، تغییر رنگ و رنگ‌پریدگی آنها در مقابل نور خورشید و در نتیجه پایداری و مقاومت بیشتر محصولات پلیمری در شرایط جوی می‌شود.

مزایای مستربچ‌ آنتی یووی (Anti-UV)

• ایجاد پایداری نوری و جلوگیری از تخریب پلیمر در برابر تابش آفتاب و اشعه ماورای بنفش
• جلوگیری از تغییر رنگ محصول در برابر نور خورشید
• حفظ درخشندگی محصول
• افزایش طول عمر محصول در محیط بیرونی و درونی
• حفظ خواص مکانیکی

سه گروه اصلی آنتی یووی‌ها شامل جاذب‌ها مانند هیدروکسی بنزوفنون‌ها و هیدروکسی‌فنول بنزوتریازول‌ها، پایدارکننده‌­ها مانند آمین‌های با ممانعت فضایی و ترکیبات آلی نیکلی می‌باشند. جاذب‌ها به‌طور کلی تأثیرات کوتاه مدت و پایدارکننده­‌ها تأثیرات بلند مدت دارند. لذا استفاده از هر دسته از این افزودنی‌ها ملزم به بررسی شرایط جوی، مدت زمان مصرف و کاربرد محصول نهایی است.